Rrugën drejt suksesit nuk e ka pasur aspak të lehtë… Fitues i pesë Kapeleve të Arta, emri i tij renditet përkrah shefave të kuzhinës më të famshëm në Evropë. Gjithnjë me atë buzëqeshjen tipike të stampuar në buzë, plot humor, por tejet i ashpër kur bëhet fjalë për punë dhe bashkërendim përgjegjësish, Renato Mekolli na tregon të rejat e fundit nga jeta e tij, nga spektri profesional, por jo vetëm…
Duket sikur për të funksion vetëm një ligj… Ku rivalët janë gjithnjë të mposhtur dhe asgjë nuk e ndal në rrugën e suksesit të radhës, për të rrëmbyer një tjetër trofe që do e bëjë atë edhe më të sigurt në fitoret e veta. Por, vetëm kaq! As mendjemadh, as i gatshëm për t’u lëshuar vrullshëm në rehatinë që të ofron fama. Sërish përvesh mëngët për t’u futur në kuzhinë, e për të nxjerrë nga duart e tij, gjithfarë gatimesh të shijshme “Made by Renato Mekolli”. Përtej ekranit lë përshtypjen e një lideri të ashpër, ndonjëherë në kufijtë gati të një prepotence, por ai e ka përgjigjen në majë të gjuhës: “Ky jam unë, nuk ndryshoj dot! E ndreq dhe e rregulloj imazhin si të dua unë”. Talenti i tij në kuzhinë nuk ka nevojë për elozhe, për të kanë folur më herët ekspertët e kulinarisë, të cilët i kanë dhënë çmimet më të rëndësishme për një shef kuzhine. Ai dëshiron të flasë për rrugëtimin që e solli në podin e lavdishëm të sukseseve, dikur një pjatalarës i thjeshtë nga Fieri, me zellin e rishtarit që dëshiron t’i vjedhë shefit francez të kuzhinës disa hile të vogla nga procesi i gatimit. Ka punuar, është lodhur, nuk ka ditur të ankohet, madje ka guxuar, por thotë se kurrë nuk ka dështuar në atë çfarë ka bërë në jetë, sepse Renato Mekolli gjithnjë e ka ditur destinacionin se ku duhet të mbërrijë. Prej disa ditësh e ka lënë Greqinë dhe gjithë vitet e arta atje pas krahëve, për t’u pozicionuar përgjithmonë në kryeqytetin shqiptar, aty ku do të nisin projektet e tij personale. Një akademi gastronomie, një restorant i krijuar nga ai dhe doemos edicioni i tretë i Master Chef Albania. Ai është më kritiku ndër të tjerë, më i ashpri, ndonjëherë konkurrentët janë dorëzuar duke qarë përpara tyre si juri, por ky nuk është synimi primar i tij. Ky është Renato i djeshëm, që ka kaluar nën lëkurë thuajse të gjitha këto ndjesi, por sërish është ngritur për të qenë pozitat që është sot, një master chef super profesionist. Zbuloni në këtë rrëfim nga fëmijëria e tij, pasionet e momentit, angazhimet profesionale dhe jeta personale e master shefit 33 vjeçar.
Përshëndetje Renato! Tashmë që jeni zhvendosur përfundimisht në Tiranë, si ka ndryshuar ritmi i ditëve të tua?
Kursi i jetës sime ka ndryshuar katërcipërisht, pas vendimit tim për të jetuar përgjithnjë këtu në Tiranë. Janë të shumta angazhimet që kam, që nisin me xhirimet e edicionit të tretë të Master Chef Albania, me përgatitjet për hapjen e shkollës “Albanian Gastronomy Academy”, por njëherësh edhe me shumë projekte të reja në planin e sipërmarrjes personale, gjithnjë në fushën e kulinarisë.
Je ambjentuar me baret dhe restorantet në kryeqytet dhe specialitetet që ato ofrojnë?
Jeta e Tiranës më pëlqen shumë, dhe këtu nuk e kisha aspak të vështirë të ambjentohesha. Përsa i përket restoranteve, kam vendin tim të preferuar për darke dhe ai është Restorant “Millenium Gourmet”, por unë preferoj shumë edhe sushit, dhe për t’i shijuar ato shkoj tek “Opium Sushi Bar”. Këto janë dy nga vendet ku preferoj të ha darkë, pasi e di që aty do ha mirë, pastër dhe shëndetshëm. Por, sigurisht që gatuaj edhe në shtëpi, nga buka deri tek ëmbëlsirat.
Shpesh, të huajt shprehen se në Tiranë është e vështirë të gjesh një vend ku mund të hash një sallatë ideale, ose një sanduiç super të shijshëm. Ke të njëjtën ide?
Sigurisht që kam të njëjtën ide me ta! Këtu shumica e restoranteve të shesin sapunin për djath, nuk ngelem i kënaqur në shumë restorante të Tiranës… E para nuk kanë cilësinë që duhet të kenë për atë që ti paguan (dhe e paguan shtrenjtë), e dyta nuk ka të njëjtën shije një ushqim nëse ti shkon për së dyti herë, çmime të larta dhe ushqimi zero. Unë personalisht preferoj të rri pa ngrënë, dhe në restorante të cilat mbahen për luks, për një nivel të lartë, për ushqime të mira, dhe që në fakt janë kot, nuk shkoj. Por, disa tipa të cilët duan të quhen Vipa dhe bëjnë check in, duke u bërë reklamë gjithashtu në këto restorante që nuk të ofrojnë asnjë gjë përveçse luksit të gotave, pirunit, tavolinat e bukura dhe kryesorja që është ushqimi, është zero. Duhet të ndalojë kjo tallje me njerëzit, dhe duhet të marrin parasysh ata që kanë restorante se një restorant nuk mund të mbahet me një kuzhinier,ose me një ndihmës, një restorant mbahet vetëm me një chef të mirë.
Nëse kthen kokën pas, si ka qenë fëmijëria jote?
Fëmijëria ime ka qenë shumë e bukur. Kanë qenë vite të vështira sigurisht, por kishte shumë dashuri, ishim shumë të lidhur me njëri tjetrin, dilnim në lagje dhe loznim me shokët, zbathur, bukën e hanim në dorë, më mjaftonte një fetë bukë me vaj e kripë, një domate dhe pak djath, por ishim të gjithë njësoj.
Pjata e parë që ke gatuar, e mban mend?
Hmm, sigurisht që e mbaj mend… Kam qenë akoma në Shqipëri, në Fier, pa ikur në Greqi. Kam qenë rreth shtatë vjeç, më pëlqente kur mamaja të dielave bënte patate në furrë me pulë, unë e shikoja me kujdes, dhe një ditë kur nuk kishte njeri në shtëpi, mora patatet, i pastrova, i vendosa në tepsi me vaj, rigon dhe kofsha pule e i futa në furrë. Vetëm se unë mendoja se tava do të piqesh pa e ndezur, dhe kështu që unë kam pritur me orë të tëra të piqej tava, por ajo nuk u poq kurrë (qesh).
Ke qenë natyrë kurioze, i shkoje mamasë nga pas për ta kapur nga përparësja e për ta parë se çfarë gatuante ajo në kuzhinën e shtëpisë?
Ime më gatuan shumë mirë. Gjithmonë e shikoja se si gatuante, por jo me atë kuriozitet të madh.
Nga recetat e mamit, cilën do të veçojë si gatimin më të mirë për ty?
E vështirë, por më pëlqen më shumë byreku që ajo bën.
Kur e kuptove që kulinaria ishte terreni yt, derisa arrite të jesh një profesionist në kuzhinë?
Mua gjithmonë më ka pëlqyer kuzhina, por kurrë nuk e kisha menduar se do të isha ky që jam sot. Talentin tim në gatim e kapi shefi im francez, kur unë isha rreth 16 vjeç. Ai më shtyu të shkoja në shkollë shefash.
Si do ta përkufizoje vetëm me tre fjalë stilin tënd të kuzhinës?
Klas, përqendrim dhe shije.
Një restorant dhe një shkollë gastronomie. Çfarë ju shtyn drejt investimesh të tilla në vendin tënd?
Sepse vendit tim për hir të së vërtetës i mungon një shkollë gastronomie e vërtetë, dhe Albanian Gastronomy Academy do mësojë brezin e ri me baza të forta studimi. Do të jetë një shkollë e një niveli tepër të lartë, nga kjo shkollë do të dalin vetëm profesionistë të vërtetë. Dashuria për punën time, më shtyu të bëj këtë hap kaq të rëndësishëm dhe të kthehem në vendin tim, pasi unë besoj se mund të ecim në gastronomi, besoj tek e ardhmja jonë. Dhe përsa i përket restorantit është vendi ku unë krijoj, vendi që më mbush me energji, nuk ka gjë më të bukur për një chef se të shikojë klientët të qeshur, të thonë faleminderit për një darkë fantastike. Por, ky është vetëm fillimi, kam shumë ide të tjera dhe dua që këto ide t’i realizoj në vendin tim. Bashkë me mua është edhe kolegu im tashmë, produceni i MasterChef Albania, Rezart Aga, pasi vetëm nuk mund të bësh asnjë gjë, sado i mirë të jesh ti, asgjë nuk mund të arrihet vetëm, gjithmonë është një grup i tërë nga pas, profesionistë, që realizojnë ato që ti u jep.
Cila është pjesa që ju frymëzon së tepërmi gjatë procesit të të gatuarit?
Çdo gjë, nga momenti që futem në kuzhinë dhe vesh këmishën e chef-it. Më pëlqen të shikoj një staf me pasion në kuzhinë, të qeshur, dhe me shumë dashuri, nuk ka gjë më të bukur kur ka pasion, dashuri, përkushtim. Për një chef, ky është frymëzim…
Specialiteti juaj si master shef?
Pyetje e vështirë… Unë nuk mundem t’i ndaj pjatat si dhe specialitetet, për mua është si prindërit që nuk mund të ndajnë fëmijët e tyre.
Tashmë, jeni figurë publike dhe mjaft i dashur për audiencën. Është lirshmëria me të cilën flisni, apo pasioni që ju bën një tip kaq karizmatik?
Nuk e di çfarë është, por unë bëj gjithmonë atë që ndjej. Do qesh kur dua të qesh, do reagoj kur nuk më pëlqen diçka, nuk më intereson se çfarë reagimesh do ketë nga njerëzit. E prish imazhin tim dhe e rregulloj. Ky jam unë!
Realizoni shpesh receta “made by Renato”, të gjitha të ideuara nga ju?
Do kohë të krijosh një recetë të mirë, shumë prova, shije, herë dalin herë nuk dalin ato që ti do, por me përkushtim dhe pasion do e krijosh atë që do.
Ku anojnë shijet tuaja? Të kripura, të ëmbla?
Nga të kripurat, por nuk mungojnë edhe shijet e ëmbla, që janë kryesisht ëmbëlsira të lehta.
Ndonjë sekret të vogël në lidhje me gatimin (sekret alla chef)?
Të preferojmë më shumë peshkun, dhe pak mishin, shumë perime, dhe fruta për në mëngjes, perimet t’i konsumojmë në avull, dhe jo të ziera shumë, pasi humbasin vlerat ushqimore, dhe sigurisht drithrat.
Nëse uleni në një restorant dhe ushqimi që ju serviret nuk është cilësor, e ktheni mbrapsht pjatën?
Do ta kthej mbrapsht, e sigurt! Përderisa unë e paguaj atë pjatë dhe të jap atë që t’i më kërkon, atëherë edhe unë si klient dua më të mirën për mua, dhe nëse nuk mbetem aspak i kënaqur nuk kthehem më në atë vend.
Jeni chef i rreptë?
Jam shumë chef i rreptë, nëse ti nuk bën atë që unë kërkoj. Kërkoj nga stafi përkushtim, pasion, shpejtësi, korrektësi. Nëse unë të them e dua kështu, dua të ma bësh fiks ashtu siç e kërkoj. Përderisa në restorant vjen një klient duhet që ai të mbetet i kënaqur, duhet t’i jap maksimumin, mos ta gënjej. Ai klient paguan, më jep mua nga rroga e vet, duhet ta bëj të ndihet mirë, të shijojë një darkë fantastike, pasi është tërë ditën në punë, i lodhur, dhe vjen tek unë ose edhe në çdo restorant tjetër që të pijë një gotë verë, dhe të hajë mirë. Dua që ky klient të ikë me buzëqeshje nga restoranti dhe të kthehet përsëri. Sigurisht, që në kuzhinë jam shumë shakaxhi, ngacmoj, qesh, dua të kalojmë mirë, por nuk duhet shfrytëzuar kjo gjë e bukur se në fund të fundit je në punë për të punuar dhe paguhesh për këtë.
Fitues i pesë “Kapeleve të Arta”, fitues i çmimit “Gourmet” për kuzhinën moderne greke. Si ja ke dalë mbanë të jesh një nga emrat më të njohur të kulinarisë?
Me shumë punë, me shumë pasion dhe dashuri, shumë orë në kuzhinë. Nuk është aspak e lehtë që të jesh ndër më të mirët e Greqisë, nuk është aspak e lehtë që të shkruaj për ty kritiku më i rreptë i gastronomisë i gazetës New York Times. Sigurisht, që çmimet dhe shkrimet e bukura të përkëdhelin, por unë me veten time jam shumë i rreptë, kërkoj çdo ditë maksimumin, dhe mos të relaksohem aspak me ato që kam arritur.
E keni menduar se çfarë profesioni do kishit zgjedhur, përpara se të vendosnit kapelën e një kuzhinieri të mirëfilltë?
Kuzhinën nuk e ndërroj me asnjë profesion tjetër, çfarë do që të bëj, përsëri këtu do të kthehem.
Diku kam lexuar se pijet me alkool, të cilat përdoren si efekt në kuzhinë për të shuar mishin, apo të tjera produkte, nuk duhen përdorur. Mendimi juaj si ekspert?
Nuk është aspak e vërtetë. Nëse ti e përdor me kujdes dhe aq sa duhet, atëherë je ok.
Mund të keni gatuar për shumë personazhe VIP, individë të njohur nga sfera të ndryshme të jetës, por cili ka qenë vakti i gatuar enkas për ty, e që ka mbetur gjatë në kujtesën tuaj?
Ka qenë momenti kur unë kam pasur ditëlindjen dhe e dashura ime kishte gatuar, por unë në fakt nuk e dija dhe nuk e prisja të gatuante ajo, pasi nuk dinte te gatuante. Ajo kishte hapur shënimet e mia dhe ia kishte arritur shumë mirë në fakt. Unë bëra pak tipin e keq atë moment, duke i thënë që ti nuk di të gatuash, por nuk u zgjat shumë kjo, pasi unë e kisha mbaruar pjatën dhe i thashë bravo, se vërtet e kishte gatuar shumë mirë.
Dikur një pjatalarës i zakonshëm, me zellin për të gatuar në orarët e lira në kuzhinën e shtëpisë apo të lokalit ku punoje. Si të duket e gjithë kjo periudhë?
Shumë e bukur. Nuk e harroj kurrë se nga kam filluar, kush më ka ndihmuar, fillimet e vështira, duke punuar për dy euro në ditë dhe shumë orë pune, sado që lodhesha shumë, kurrë nuk thashë që nuk mundem më. Më pëlqente gatimi, më pëlqente mënyra se si punonte shefi im, dhe në momentin që ju futa kuzhinës, kam bërë vetëm durim, se doja që të bëhesha si shefi im.
Cili ka qënë misioni yt, në krye të herës, përpara se të bëheshe figurë publike?
Të besoj tek ajo që dua dhe ta bëj timen.
Kush nga familja juaj ju ka influencuar më shumë në jetë?
Të dy prindërit e mi. Por, nëna është ajo që ka një peshë më të madhe në zemrën time.
Kur ke qenë më i lumtur?
Lumturia është si rrahjet e zemrës, duke u rritur ajo është një herë lart, një herë poshtë.
Mendon se ke dështuar në diçka në veçanti?
Kam rrezikuar gjithmonë, por nuk kam dështuar.
Cili është mësimi më i çmuar që ke marrë në jetë?
Rreptësia e shefave të mi, orët e gjata në punë, lodhjet pafund, të rrish pa ngrënë e pa gjumë se duhet të jesh në punë, të të bërtasin, dhe ti duhet të durosh, se nëse kthen fjalën mund të shkatërrosh çdo gjë, nëse largohesh ke humbur çdo gjë që ti do. Ky është mësimi për mua në jetë, nëse do të arrish atë që ti do duhet të bësh durim, se rruga nuk është e shtruar me trëndafila, është e shtruar me gjemba, nëse i duron, në fund të rrugës ke fituar, nëse jo, ke humbur çdo gjë.
Të intereson opinioni i të tjerëve për ty?
Jo, nuk më intereson aspak.
Cili është kujdesi yt për trupin? Dietë, palestër?
Palestër dhe ushqim i shëndetshëm, shumë fruta dhe perime. Por, unë mëngjesin e filloj me kinoa ose me oriz, kinoa është një super ushqim, i cili të mbush me energji për gjithë ditën.
Një mendim profesionist në lidhje me shijet në kuzhinën shqiptare?
Kuzhina jonë është shumë e pasur, them e pasur pasi kemi një klimë fantastike, jemi në Mesdhe, këtij vendi nuk i mungon asgjë, ka çdo gjithçka.
Më mirë tradicional apo shije me elemente moderne?
Me elemente moderne, por pa ndryshuar thelbi. Është shija e tradicionales ajo që duhet të dominojë, gjithsesi.
E fundit: një filozofi ose moto e juaja për jetën?
Beso tek vetja jote, mos i lër ëndrrat e tua, sado e vështirë të jetë, për të arritur diku. Mos e fut energjinë e keqe brenda teje. Ka vetëm katër përcaktime: E dua, e besoj, e ndjej dhe do e fitoj.
